Baukje Doornenbal (77) is een inspirerende vrouw. Jarenlang werkte ze onder studenten voor De Navigators, werk waar ze nog steeds bij betrokken is. En als ze zelf wel eens hulp nodig heeft, nu ze op leeftijd is, staan de leden van de kerk voor haar klaar.
“Het was 1966 toen mijn man heel duidelijk geroepen werd voor geestelijk werk onder studenten. Via een Amerikaans echtpaar hadden we het werk van De Navigators leren kennen. Dat was toen nog een Amerikaanse interkerkelijke beweging die bijbelstudiemateriaal aan kerken aanbood. Wij werden door hen gevraagd om voor De Navigators dit werk onder studenten te beginnen. Mijn man, zakenman, werd toen heel duidelijk geroepen tot dat werk en zegde z’n baan op. Voor mij was deze overgang niet schokkend. We hebben in Duitsland en later in Wenen gewerkt als begeleider van stafmedewerkers in West- en Oost-Europa. Toen we in 1997 terugkwamen, was mijn man al ziek. Toch belandden we tot onze verrassing weer in het studentenwerk. Nadat mijn man in 2004 overleed, bleef ik betrokken bij het werk van De Navigators.”
“Ik zie mijn leeftijd als voordeel”
– Baukje Doornenbal
Afscheid nemen
“Een aantal jaar terug kreeg ik een hartinfarct en het opknappen verliep moeizaam. Ik ben honderd procent gemotiveerd en als je dan ineens heel weinig meer kunt, is dat best lastig. Het betekent afscheid nemen van dingen die je graag doet.” Mevrouw Doornenbal gaat echter niet bij de pakken neerzitten, al moet ze wel keuzes maken. Doornenbal: “Het studentenwerk staat op een lager pitje, maar ik blijf geïnteresseerd in hun verhalen. Sommige studenten komen nu naar mij toe. Andere schrijf ik brieven. Ik loop als het ware een stukje met ze mee. In deze tijd hebben jongeren zoveel mogelijkheden dat ze last hebben van keuzestress. Het is een hele zoektocht om erachter te komen wat Gods bedoeling is met je leven.”
Nieuwe mogelijkheden
Hoewel mevrouw Doornenbal een van de oudere leden is van haar gemeente, Het Kruispunt in Amersfoort-Vathorst, is ze zeer actief. “Ik ben mentor en lid van het pastorale team en ik zit in een gebedsteam. Daarnaast help ik mee bij het organiseren van diensten met een pastoraal karakter, bijvoorbeeld over genezing of vergeving. Ik zie mijn ouderdom als voordeel in onze kerk vol jonge mensen. Mensen komen naar mij toe, omdat ik meer levenservaring heb. Dat ervaar ik als een voorrecht.”
Het is voor mevrouw Doornenbal heel gewoon om naast anderen te staan en hen te helpen. Een vriendin die door een beroerte afhankelijk werd van anderen, de oude buurvrouw aan de overkant die er niet meer uit kan. Na het hartinfarct waren de rollen omgekeerd. Er werd goed voor mevrouw Doornenbal gezorgd vanuit de kerk. Ze was hierdoor niet afhankelijk van thuiszorg of een zorghotel. Zes weken lang werd er elke dag een warme maaltijd bij haar gebracht. Mooi vond ze dat. Maar zodra het kon, trok ze er zelf weer op uit.